|
||||||||
“ Robert Cray’s # 20! “ De dit jaar 67-jarige Robert Cray is voor de meeste muziekliefhebbers ondertussen een bekend, eigentijds Amerikaans blues muzikant, gitarist en zanger, die in de jaren ‘80 een breder publiek bereikte met het spelen van vernieuwende gitaar blues, die hij componeerde voor zijn eigen songs. Robert begon in zijn tienerjaren gitaar te spelen en groeide op luisterend naar de gospels van de Five Blind Boys of Mississippi, de soul van Bobby Bland en de rock’n’roll van Jimi Hendrix en The Beatles. In de middelbare school, door het verzamelen van platen, begon de liefde voor blues en soul te groeien. Rond zijn twintigste had Cray zijn helden als Albert Collins, Freddie King en Muddy Waters live gezien en besloot hij zijn eigen band op te richten. Aanvankelijk trad de Robert Cray Band op in steden aan de westkust.Na jaren van regionaal succes en het uitbrengen van het 1980 album ‘Who's Been Talkin'’ bij Tomato Records, tekende Cray in 1982 bij Mercury Records. Zijn 1986 album ‘Strong Persuader’ leverde hem een eerste Grammy Award op en, met de single "Smokin' Gun" brak hij door bij een breder publiek. Cray opende voor meerdere grote sterren. Begin jaren ‘90 werd zijn naam steeds verbonden met zijn soulstem, “proper” gitaarwerk en een eigentijds, vernieuwend blues geluid. Cray hanteerde voornamelijk Fender gitaren (Telecaster en Stratocaster), en speelde in een band die gewoonlijk bestond uit een bas, drums, keyboard, saxofoon en trompet. In 2011 werd Cray opgenomen in de Blues Hall of Fame. Cray behaalde vijf Grammy’s en was vijftien keren genomineerd. Een samenvatting van Robert Cray’s loopbaan werd uitgebracht op ‘4 Nights Of 40 Years Live’, een attractieve set van twee CD’s, aangevuld met een DVD. Het is een compilatie van live opnamen uit zijn veertigjarige loopbaan. Van deze live opnames zijn verschillende versies verkrijgbaar: 2 LP’s/mp3, 2CD’s/DVD, 2CD’s/Blu-ray en digitaal. Met het 2017 album ‘Robert Cray & Hi Rhythm‘ kwam een lang gekoesterde wens uit, namelijk een album opnemen met leden van de legendarische Hi Rhythm. De Hi Rhythm Section was in de jaren '70 de huisband van Willie Mitchell’s Hi Records-label voor hit-soulalbums van verschillende artiesten, waaronder Al Green en Ann Peebles. In de band zaten de drie Hodges-broers, Charles, Leroy Hodges en Mabon "Teenie" Hodges, samen met drummer Howard Grimes.. Zijn nieuwe album ‘That’s What I Heard‘, dat in februari verscheen, is Robert’s twintigste studio album. Het is een mix van vijf originele, zelfgeschreven songs en een aantal covers. Robert Cray nodigde met Steve Perry en Ray Parker Jr. een paar gastmuzikanten uit om op het album mee te spelen. De stevige opener “Anything You Want” is een van de vijf originals die Cray voor dit album schreef. Het nummer wordt op sleeptouw genomen door drummer Terence F. Clark en bassist Richard Cousins. Het zijn beide heren die voor de goed in de oren klinkende stuwende groove zorgen. Daarnaast draagt Dover Weinberg op orgel de melodie en herkennen we ook direct de typische zang van Cray. Met zijn uitstekend “afgemeten” gitaarwerk laat hij horen dat hij nog steeds bij de besten in het genre behoort. Om aansluitend ook iets over de andere eigen nummers te zeggen, skippen we verder door de tracklist. In het funky “This Man” laat Cray duidelijk horen, dat hij van de huidige Amerikaanse president Donald Trump af wil. Het opwindende soulnummer “Hot” is #3 en de emotionele ballade “To Be With You” schreef Cray als hulde aan zijn overleden collega en vriend, Tony Joe White (1943-2018). Om volledig te zijn is er nog “You Can’t Make Me Change”, een jazzy nummer, waarin Weinberg’s Hammond opnieuw de melodie draagt. Cray zelf trekt hier de aandacht met een subliem en “clean” gitaarsolo. Het korte gospelnummer “Burying Ground” is een traditional, waarmee Cray even buiten de lijnen lijkt te kleuren, maar duidelijk put uit de muziek die hij thuis in zijn jeugdjaren hoorde. Samen met de Sensational Nightingales, een zwart gospelkwartet dat in de jaren vijftig met zanger Julius Cheeks furore maakte, levert Cray hier een sublieme (gitaarloze) vocale prestatie. De soulvolle ballade “You’re the One (That I Need)” (met Cray op ritme gitaar)is een Deadric Malone cover uit 1961, bekend van Bobby Bland. Cray neemt ons met een knappe Motown ballade, Curtis Mayfield’scover “You’ll Want Me Back”, mee terug naar de jaren zestig en het hitje van The Impressions. Dat hij als crooner in dit genre ook kan schitteren behoeft geen extra woorden. Ook “Promises You Can’t Keep” is nog wat meer uit hetzelfde vaatje. Het is een blues balade waaraan o.a. Kim Wilson meeschreef. Van Don Gardner is het obscure en wat opvallende strakke R&B-nummer, “My Baby Likes To Boogaloo”. Clark’s monotone strakke slagwerk staat hier garant voor de dwingende drumbeat en Cousins’ bonkende baslijn doet de rest. Cray’s vette fuzzy gitaar riffs vervangen de percussie die te horen is in de originele versie. “A Little Less Lonely” is een nummer dat bassist Richard Cousins samen met Hendrix Ackle schreef en “Do It”, waarmee het album afsluit, is een Billy Sha-Rae cover. Het neemt je mee naar de Detroit clubscene uit de vroege jaren ‘70. Dit footstomping funky nummer heeft duidelijk heel wat herkenbare James Brown en Marvin Gaye invloeden. Cray krijgt hier gezelschap van gastgitarist Ray Parker Jr., die als tiener nog in de band van Billy Sha-Rae speelde. ‘That’s What I Heard’ van de Robert Cray Band is zeker geen uitgesproken blues album, maar wel een typische Robert Cray release. De Robert Cray Band laat zich hier weer van al zijn andere kanten horen. Cray weet, net als in al zijn vorige albums, heel vakkundig een verbinding te maken tussen Blues, Soul en Rhythm & Blues. “ ‘That's What I Heard’ by the Robert Cray Band is certainly not a distinct blues album, but surely a typical Robert Cray release. As in other previous albums, Cray knows how to make a very professional connection between Blues, Soul and R&B… “ (ESC for Rootstime.be) Eric Schuurmans
Album track list: Album line-up: Discography The Robert Cray Band: |
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
.jpg)
